Tym razem w „Z ARCHIWUM ITAKI” powracamy do sprawy zaginięcia Darii Młynarczyk. Co wydarzyło się w listopadowe popołudnie 1995 roku? Czy ktoś stoi za zniknięciem nastolatki? Od lat rodzina dziewczyny czeka na jakikolwiek przełom w sprawie. W tym roku minie dokładnie 27 lat odkąd los Darii pozostaje nieznany.

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Daria Młynarczyk

Data zaginięcia: 09.11.1995 rok

Miejsce zaginięcia: Piła (woj. wielkopolskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 14 lat

Wiek obecnie: 41 lat

Rysopis w dniu zaginięcia: Dziewczyna ma 165 cm wzrostu, krótkie ciemne włosy oraz piwne oczy.

Szczegóły zaginięcia: Jest 9 listopada – czwartek, tego dnia Daria około 15:00 wychodzi z domu. Dziewczyna miała pojechać autobusem do księgarni po książkę od języka angielskiego. Do pokonania miała zaledwie dwa przystanki, jednak nigdy nie dotarła na miejsce..

Rodzina zgłosiła zaginięcie Darii, rozpoczęły się poszukiwania. Jednak nie przyniosły one żadnych rezultatów. Mało świadków, mało śladów, które mogłyby wskazać, co wydarzyło się na trasie pomiędzy domem, a księgarnią. Całe zaginięcie owiane jest dużą tajemnicą, właściwie pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi…

Sprawą zaginięcia Darii Młynarskiej po latach zajęli się policjanci z Archiwum X, przypuszczają, że 14-latka mogła paść ofiarą zabójstwa, a jej zwłoki zostały ukryte.

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 116 000. Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję.

Tym razem w cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wracamy do tajemniczego zaginięcia mieszkanki Siedlec. Co wydarzyło się tego feralnego dnia, że kobieta nie wróciła do domu? Nic nie wskazuje na to, że celowo chciałaby zerwać kontakt z rodziną. Czy ktoś mógł przyczynić się do jej zniknięcia? Rodzina kobiety czeka już 8 lat na rozwiązanie sprawy

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Joanna Patrycja Kałabun

Data zaginięcia: 13.12.2014 r.

Miejsce zaginięcia: Siedlce (woj. mazowieckie)

Wiek w dniu zaginięcia: 31 lat

Wiek obecnie: 39 lat

Znaki szczególne: pieprzyk na lewym policzku, blizna na kolanie po rozcięciu.

Opis na czas zaginięcia: Zaginiona ma około 170 cm wzrostu, krótkie, ciemne włosy oraz niebieskie oczy.

Szczegóły zaginięcia: Jest 13 grudnia – sobota, dla większości zabieganych mieszkańców Siedlec to idealny czas na zrobienie zakupów. Tego dnia Joanna również wybrała się do osiedlowego sklepu. Wizerunek kobiety w towarzystwie jej męża prawdopodobnie został uwieczniony przez kamery monitoringu ( nie można na 100% stwierdzić, że widoczna na nagraniu kobieta to zaginiona). Para widoczna jest niedaleko sklepu „Stokrotka” znajdującego się na parterze bloku, w którym mieszkali. Z relacji męża kobiety wiemy, że później Joanna postanowiła pojechać na zakupy do galerii handlowej. 

Wieczorem, tego samego dnia zaniepokojony mąż Joanny dzwoni do jej rodziców z informacją, że kobieta zaginęła. Podtrzymuje, że odkąd kobieta pojechała na zakupy do galerii, nie miał z nią kontaktu. Dodatkowo kobieta zostawiła w domu torebkę z dokumentami oraz telefon, więc nie miał jak się z nią skontaktować.

Zaniepokojona rodzina, niemal natychmiast, rozpoczyna poszukiwania. Udają się do miejscowej galerii, sprawdzają pobliski park i każde miejsce, w którym ich zdaniem, mogłaby przebywać kobieta. Niestety nie natrafiają na żaden ślad… W czasie dochodzenia okazuje się, że na monitoringu w centrum handlowym nie zarejestrowano nikogo podobnego do kobiety w czasie, w którym według relacji męża, Joanna miała przebywać na zakupach.

Nieoczekiwanie mąż kobiety zmienia wcześniejsze zeznania. Teraz twierdzi, że poranne zakupy zrobił sam, a następnie już wraz z żoną udał się na spacer do pobliskiego parku. Natomiast do domu mieli wrócić osobno, ponieważ to właśnie w drodze powrotnej, Joanna miała pojechać do galerii. Dopytywany o to, dlaczego nie podał tych informacji od razu, zasłania się niepamięcią.

Niestety, zgodnie z przyjętymi procedurami, nagranie z monitoringu, które mogłoby potwierdzić lub zaprzeczyć zeznania męża kobiety, uległo skasowaniu ze względu na znaczny już wówczas upływ czasu od zdarzenia. W związku z tym, nie udało się ustalić, o której para weszła do parku i czy wychodzili z niego razem, czy jednak osobno.

I tak mijają kolejne lata głuchej ciszy, ale pamięć o zaginionej nadal żyje w sercach jej bliskich. Wierzą oni, że jednak uda im się poznać prawdę o tym, co wydarzyło się 8 lat temu w grudniowe popołudnie.

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70. Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

W cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wracamy do sprawy zaginięcia Ani Jałowiczor. Ania miała 10 lat, kiedy zaginęła bez śladu. 24 stycznia 1995 roku dziewczynka była na zabawie karnawałowej zorganizowanej w siemoradzkiej podstawówce, w powiecie cieszyńskim.

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Anna Jałowiczor

Data zaginięcia: 24 stycznia 1995 r.

Miejsce zaginięcia: Simoradz

Wiek w dniu zaginięcia: 10 lat

Wiek obecnie: 37 lat

Opis na czas zaginięcia: Zaginiona miała w dniu zaginięcia 140 cm wzrostu, oczy brązowe.

Szczegóły zaginięcia: Ania z budynku szkoły wyszła wraz z kolegą ok. 19.50. Początkowy odcinek drogi pokonali razem, ale dalej Ania szła już sama. Do domu nigdy nie dotarła. O 22.15 babcia zawiadomiła policję o zaginięciu dziewczynki. Od razu ruszyły poszukiwania, przeczesano lasy, pola, drogi w promieniu 12 km, policja przesłuchała świadków, sprawdziła różne możliwe scenariusze. Pojawiły się informacje o dwóch mężczyznach krążących od jakiegoś czasu po okolicy beżowym samochodem. 24 stycznia jedna z mieszkanek wsi minęła na skrzyżowaniu stojący samochód, który pasował do opisu. Po chwili usłyszała krzyk dziecka, dźwięk zatrzaskiwanych drzwi auta i pisk opon. Było to w okolicach godz. 20.00. Na podstawie zeznań świadków sporządzono portrety pamięciowe tych mężczyzn. Niestety, Ani do dziś nie odnaleziono, a w sercach jej bliskich zamieszkała nadzieja, że kiedyś uda się ustalić co wydarzyło się tamtego dnia. 

Opowieść o Ani na potrzeby tego filmu przygotował jej brat, Dominik:

„Ania swój niewielki pokój dzieliła z młodszym o dwa lata bratem. Na półkach starannie poukładane zabawki, a w rogu pokoju piętrowe łóżko, którego dolna część często stawała się salą kinową, w której Ania czytała bratu bajki wyświetlane na ścianie przy łóżku, prosto
z rzutnika kliszowego. Pozostałą część pokoju zajmowała ścianka meblowa z biurkiem. Na dużym, różowym blacie tego biurka Ania odrabiała wszystkie lekcje nie zostawiając żadnego zadania na ostatnią chwilę. Następnie pakowała tornister i ten czekał przygotowany do zabrania na kolejny dzień zajęć. Po wypełnieniu obowiązków szkolnych, Ania, gdy tylko była taka potrzeba, pomagała bratu w jego lekcjach. W plecakach dzieci brakowało już tylko drugiego śniadania, które mama wkładała do środka tuż przed wyjściem do szkoły.

Przy tym samym różowym biurku Ania siedziała w święta Bożego Narodzenia w 1994 roku
i pisała list do swojej mamy, która nie mogła być tego dnia z rodziną i spędzała ten czas
w pracy, z dala od domu.

Dziewczynka podpatrując jak mama zawodowo rysuje bajki, sama wiele czasu spędzała
z kredkami w dłoni próbując rysować co jej wyobraźnia podpowiadała. Szczególnie upodobała sobie konie. Fascynowały ją właśnie te zwierzęta i w przyszłości chciała nauczyć się na nich jeździć. Często prosiła swoją mamę, żeby narysowała dla niej pięknego konia, którego sama później mogła pokolorować.

Dużo wolnego czasu Ania spędzała z koleżankami z podwórka. Gdy tylko pogoda na to pozwalała, dziewczynki znajdowały sobie zajęcia na dworze. Skakanie w gumę czy gra w klasy sprawiały im wiele radości. Nie inaczej było, gdy pogoda płata figla i np. deszcz zmuszał dzieci do pozostania w mieszkaniu. Anię często odwiedzały koleżanki i wszystkie razem bawiły się lalkami. Ania miała ich dużo, bo jej tata pracował za granicą i jak tylko się pojawiał w domu to przywoził ze sobą jakieś prezenty.

Gdy nastawał wieczór, Ania zasiadała do przygotowanej przez mamę kolacji. Następnie wracała do pokoju, żeby ponownie zamienić łóżko w salę kinową i razem z bratem przeglądać kolejne klisze z bajkami. Zdarzało się, że dzieci po takim seansie wskakiwały mamie do łóżka
w pokoju obok i razem z nią zasypiały.”

Tekst powstał w związku z kampanią „W pokojach zaginionych mieszka nadzieja, która nigdy nie gaśnie” Playera i Fundacji ITAKA, która jest kontynuacją kampanii „Nieobecni są wśród nas”, która wystartowała w grudniu 2020 r., wraz z premierą pierwszego sezonu serialu „Nieobecni”.

Dziś w „Z ARCHIWUM ITAKI” wracamy do sprawy zaginięcia Piotra Drabika. Sprawa, o której jeszcze jakiś czas temu było głośno w mediach. Historia, która budzi wiele emocji, dochodzi bowiem do zaginięcia świetnie zapowiadającego się naukowca. Piotr, mając zaledwie 34 lata, ma na swoim koncie już trzy stopnie magisterskie z nauk ścisłych i dwa doktoraty. Jego rozprawa doktorska o fizjologii wysiłku fizycznego z 1998 roku została wyróżniona przez Prezesa Rady Ministrów jako najlepsza w kraju. Mężczyzna cały czas chce się rozwijać, swoja karierę kontynuuje w kanadzie w National Institute for Nanotechnology. W trakcie urlopu, wybiera się w podróż, z której nigdy nie wraca… Co wydarzyło się na Hawajach? Czy doszło do nieszczęśliwego wypadku? 

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Piotr Drabik

Data zaginięcia: 01.09.2006 r.

Miejsce zaginięcia: Honolulu (Stany Zjednoczone)

Wiek w dniu zaginięcia: 34 lata

Wiek obecnie: 49 lata

Opis na czas zaginięcia: Zaginiony miał 184 cm wzrostu i piwne oczy.

Znaki szczególne: Tatuaż: ptak na lewym ramieniu.

Szczegóły zaginięcia: Piotr miał w planach wyjazd na Hawaje. Miał lecieć z Edmonton (Kanada) do Honolulu na Hawajach z międzylądowaniem w Salt Lake City (USA). Początkowo linie lotnicze Delta Air Linestwierdziły, że zaginiony nie wsiadł do samolotu w Salt Lake City, a jedynie jego bagaż poleciał na Hawaje. W między czasie pojawia się świadek, który zeznaje później policji w Utah, że pamięta, jak siedział obok Piotra Drabika w drodze do Honolulu. 

Delta Air Lines raz jeszcze sprawdza listę pasażerów owego lotu, tym razem stwierdzając, że Piotr Drabik był ich pasażerem i wylądował w Honolulu, co potwierdzają nagrania z kamer na lotnisku. Odebrał bagaż i 4 września, trzy dni po tym, jak widziano go w Utah – kupił bilet z Honolulu na Kauai (amerykańska wyspa na Oceanie spokojnym, należąca do archipelagu Hawaje) na Hawajach. Potwierdza to wyciąg z konta który przyszedł na jego domowy adres. Niestety wcześniejsze informacje wstrzymały śledztwo na Hawajach… W związku z tym oficjalne śledztwo toczyło się w Salt Lake City mimo, iż wszystko wskazuje na to, że nie jest to właściwy obszar poszukiwań.

Ojciec zaginionego sam poleciał na Hawaje szukać syna – tam gdzie mógł, to sprawdził osobiście, ale większa część wyspy jest praktycznie niedostępna i nie był w stanie jej obejść. Nic nie wskazuje na to, że Piotr wybrał się na wspinaczkę, bo nie wziął ze sobą sprzętu z domu. Był odpowiedzialny i bez odpowiedniego sprzętu nie poszedłby się wspinać.

Cała sprawa wzbudza wiele emocji, samo działanie policji czy linii lotniczych jest zupełnie niezrozumiałe. W tym roku minie dokładnie 16 lat odkąd w tajemniczych okolicznościach doszło do zaginięcia Piotra Drabika.

Ktokolwiek widział zaginionego lub ma jakiekolwiek informacje o jego losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI:itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

W naszym cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” przypominamy o tajemniczym zaginięciu 24 letniej mieszkanki Łodzi, które miało miejsce w 2007 roku. Kobieta nagle znika, nie pozostawiając żadnych śladów. Śledztwo również nie przynosi żadnych rezultatów, nie ma żadnych świadków, nikt nic nie wie… Lata mijają a sprawa nie posuwa się naprzód. Dokładnie dziś mija 15 lat odkąd bliscy Kingi ostatni raz ją widzieli. 

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Kinga Marzena Bartczak

Data zaginięcia: 01.04.2007 roku

Miejsce zaginięcia: Łódź (woj. łódzkie)

Wiek w dniu zaginięcia: 24 lata

Wiek obecnie: 39 lat

Rysopis w dniu zaginięcia: Kobieta jest szczupłej budowy ciała, ma długie, ciemne, proste włosy ( w dniu zaginięcia rude), 168 cm wzrostu oraz oczy koloru niebieskiego.

Znaki szczególne: blizna pod prawym okiem, tatuaż na ramieniu

Szczegóły zaginięcia: Jest 1 kwietnia 2007 roku – to miał być zwykły dzień, jakich wiele. Rano Kinga pożegnała się z małą córeczką i wyszła z domu, do pracy. Udało się ustalić, że później spotkała się z koleżanką, a w dalszych planach miała zaplanowane spotkanie z kolegą.

Niestety tylko tyle udało się ustalić. Nie wiemy, co działo się dalej. Nie znaleziono śladów i poszlak, które mogłyby nakierować policję na jakikolwiek trop, prowadzący do odnalezienia młodej kobiety. Nie zgłosił się żaden świadek, który mógłby posiadać informacje o losie Kingi. 

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem: 22 654 70 70.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję.

W cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wracamy do sprawy zaginięcia niespełna 19-letniego Mirosława Jasińskiego. Są takie zaginięcia, o których słyszał każdy, ale są również te, o których mówiono niewiele… Taka właśnie jest ta sprawa. Znika młody chłopak, nikt nie wie, co się wydarzyło i w ciągu upływających lat nie pojawiają się żadne informacje, które mogłyby pozwolić w wyjaśnieniu tego zaginięcia. Czy to możliwe, że Mirosław zaplanował swoją ucieczkę, jeśli tak było to czemu się ukrywa? A może ktoś stoi za jego zaginięciem? Za 2 dni minie dokładnie 16 lat, odkąd rodzina ostatni raz widziała Mirka…

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Mirosław Dawid Jasiński

Data zaginięcia: 27.03.2006 r.

Miejsce zaginięcia: Lubatówka (woj. podkarpackie)

Wiek w dniu zaginięcia: 19 lat

Wiek obecnie: 35 lata

Opis na czas zaginięcia: Zaginiony miał 180 cm wzrostu, włosy ciemne, zaplecione w dredy i piwne oczy.

Szczegóły zaginięcia: Jest poniedziałek – 27 marca 2006 roku, 19 latek wychodzi ze swojego domu około godziny 8:30. Miał udać się do szkoły – Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1 w Krośnie. Niestety na zajęcia nie dotarł, potem ok. 15:00 był na Rynku w Krośnie z grupą kolegów. Ostatni raz widziany był na schodach prowadzących przez ul. Blich na ul. Legionów.

Z relacji rodziny wiemy, że Mirosław był spokojnym i skrytym nastolatkiem, jednak wdał się w „złe towarzystwo”. Chłopak zaczął pic i palić, przez co pogorszyły się jego oceny. Jednak zawsze podkreślał, że chce przystąpić do matury. Przed zaginięciem skasował archiwum na komunikatorze internetowym (Gadu-Gadu), zrobił zakupy, które ze sobą zabrał. 

W najbliższa niedziele minie dokładnie 16 lata od zaginięcia Mirosława Jasińskiego. Wierzymy, że powrót do sprawy pozwoli na poznanie nowych faktów, które przybliżą nas do odkrycia prawdy.

Jeśli mężczyzna żyje, dziś ma 35 lat. Na grafice można zobaczyć zdjęcie przedstawiające Mirosława w dniu zaginięcia, natomiast na kolejnym przedstawiona została progresja wiekowa, czyli prawdopodobny wizerunek mężczyzny obecnie

Rodzina Mirosława wzięła udział w drugiej odsłonie świątecznej kampanii „Nieobecni są wśród nas” zorganizowanej przez Fundację ITAKA oraz Player. List skierowany do Mirosława, odczytała aktorka, Izabela Kuna. Link do materiału: https://www.youtube.com/watch?v=cRxdOYLwcBU

Ktokolwiek widział zaginionego lub ma jakiekolwiek informacje o jego losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI:itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

W naszym cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” zajmiemy się sprawą zaginięcia 25-letniej Moniki. Co wydarzyło się w marcu 2005 roku, że kobieta zniknęła bez śladu…? To kolejna ze spraw, w której niewiele wiemy o okolicznościach zaginięcia. Jednak cały czas wierzymy, że powrót do sprawy po latach może pomóc w dotarciu do nowych informacji, które przybliżą nas do poznania prawdy.

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Monika Leśniewska

Data zaginięcia: 31.03.2015 r.

Miejsce zaginięcia: Choroszcz (woj. podlaskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 25 lat

Wiek obecnie: 32 lat

Opis na czas zaginięcia: Zaginiona miała 165 cm wzrostu, długie, ciemnoblond włosy i niebieskie oczy

Znaki szczególne: odstające uszy

Szczegóły zaginięcia: Monika od lutego 2015 roku przebywała w szpitalu w Choroszczy. We wtorek rano – 31 marca 20015 roku kobieta wyszła na przepustkę i wieczorem już nie wróciła na oddział. Następnego dnia o zaginięciu została powiadomiona policja. Udało się ustalić, że w dniu zaginięcia, Monika nie czuła się najlepiej, była przygnębiona.

W trakcie poszukiwań, na policję zgłosiły się dwie osoby, które poinformowały, że prawdopodobnie widziały Monikę. Pierwsza informacja wskazywała, że kobieta była widziana w Bazylice Mniejszej Wniebowzięcia NMP w Białymstoku, a druga, że zaginiona była widziana w sklepie Auchan przy ul. Zwycięstwa, również w Białymstoku. Niestety żadna z tych informacji nie potwierdziła się.

W tym roku minie już 7 lat od zaginięcia Moniki Leśniewskiej.

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70. Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

W cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wracamy do sprawy zaginięcia Justyny, mieszkanki Kamienia Pomorskiego. To właśnie w rodzinnej miejscowości 13.01.2006 roku dochodzi do zaginięcia młodej kobiety. Co wydarzyło się tego dnia? Czy możliwe jest, żeby kobieta z własnej woli uciekła z domu i rozpoczęła nowe życie z dala od bliskich? A może ktoś przyczynił się zaginięcia Justyny? Po mimo upływu 16 lat od zaginięcia kobiety, jej rodzina nie traci wiary w to, że uda im się poznać prawdę.

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Justyna Kanicka

Data zaginięcia: 13.01.2006 roku

Miejsce zaginięcia: Kamień Pomorski (woj. zachodniopomorskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 23 lata

Wiek obecnie: 39 lat

Rysopis w dniu zaginięcia: Młoda kobieta ma około 157 cm wzrostu, szczupłą budowę ciała, włosy proste do ramion z grzywką oraz zielone oczy. 

Znaki szczególne: krótsza noga, krzywy ząb (lewa trójka)

Szczegóły zaginięcia: Jest piątek – 13 stycznia 2006 roku – zdawać by się mogło, że to dzień, jakich wiele. Rano domownicy jedzą śniadanie i przygotowują się do wyjścia. Ich uwagę zwraca zachowanie Justyny, kobieta wydaje się być nieobecna i zmartwiona. Nikt jednak nie dopytuje jej o to, wszyscy wychodzą do pracy -Justyna również. Kobieta na co dzień pracuje w banku w Kamieniu Pomorskim a w weekendy studiuje w Szczecinie.

W związku z tym, że nadchodzi weekend, po powrocie z pracy Justyna pakuje walizkę i informuje rodziców, że jedzie do Szczecina na weekendowe zajęcia. Dodaje, że przenocuje u koleżanki i o godzinie 19:20 wychodzi z domu. Ostatnią osobą, która tego dnia widziała kobietę jest jedna z sąsiadek, która poinformowała, że Justyna poszła w stronę ulicy Szczecińskiej i nikt jej wówczas nie towarzyszył. 

W nocy z piątku na sobotę (13.01-14.01) brat oraz jedna z koleżanek zaginionej otrzymują sms-a przysłanego z jej numeru telefonu. Według nich, treść wiadomości jest niepodobna do tych, które zazwyczaj pisała 23-latka. Wynika z niej, że zrywa kontakty z rodziną, ponieważ pokłóciła się z mamą i planuje wyjechać gdzieś daleko. Kolejną tajemniczą sprawą jest to, że z banku, w którym była zatrudniona Justyna ginie niespodziewanie kilka tysięcy złotych.

Rodzina bardzo szybko zgłasza zaginięcie Justyny na policję. Pojawia się wiele informacji o rzekomym pobycie kobiety w różnych częściach świata, jednak żadnej ostatecznie nie udaje się potwierdzić.

Udaje się ustalić, że kobieta jest bardzo zakochana w swoim rówieśniku – Rafale, który na jej nieszczęście jest już w związku z kimś innym. Pomimo tego młodzi regularnie spotykali się potajemnie, a młody mężczyzna bardzo często zapewniał Justynę o swojej miłości i obiecywał, że już niebawem zakończy poprzedni związek i oficjalnie zwiąże się z nią. Młoda kobieta bezgranicznie mu wierzyła. Relacji córki nie popiera matka kobiety, jednak Justyna nie brała uwag matki do siebie. 

Po tajemniczym zaginięciu Justyny, chłopak, z którym się spotykała, nie zgodził się na badanie wykrywaczem kłamstw. Na dodatek w jego samochodzie, który po czasie przeszukiwali technicy wykryto ślady krwi nieznanego pochodzenia. Nie udało się jednak ustalić, skąd pochodziły. Co więcej, mężczyzna zaprzeczał jakoby łączyła go bliższa relacja z Justyną.

Niestety nadal nie udało ustalić się, co wydarzyło się 13.01.2006 roku i czy ktoś mógł przyczynić się do zaginięcia 23 latki. Wizerunek Justyny cały czas publikowany jest w mediach, w nadziei, że znajdzie się ktoś kto, może wnieść nowe informacje do sprawy.

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70. Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

Tym razem w cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wrócimy do sprawy zaginięcia niespełna 19-letniego studenta ASP – Marcina Woźniaka. To kolejna sprawa, w której niewiele jest informacji dotyczących samego zaginięcia… Nastolatek wyszedł z domu, żeby pójść na zajęcia, na które nigdy nie dotarł i tutaj ślad się urywa… Co wydarzyło się w drodze z domu na uczelnię? Czy ktoś stoi za tym zaginięciem? A może była to świadoma decyzja Marcina? Niedługo minie 15 lat odkąd bliscy zaginionego czekają na informacje, które mogłyby przybliżyć ich do odkrycia prawdy.

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Marcin Woźniak

Data zaginięcia: 06.03.2007 r.

Miejsce zaginięcia: Toruń (woj. kujawsko-pomorskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 19 lat

Wiek obecnie: 34 lata

Opis na czas zaginięcia: Zaginiony miał 178 cm wzrostu, brązowe włosy i zielone oczy.

Znaki szczególne: blizna na lewej piersi: 2 nacięcia zbieżne, 2 blizny cięte na lewym barku.

Szczegóły zaginięcia: Jest wtorek – 6 marca 2007 roku, tego dnia w godzinach porannych matka przeprowadziła z synem rozmowę na temat zdarzenia, które ostatnio miało miejsce w ich domu. Kobieta poczuła się zawiedziona zachowaniem Marcina, dlatego postanowiła z nim to wyjaśnić. Po rozmowie chłopak wyszedł, zabierając ze sobą jedynie dokumenty. 

Ostatni raz widziany był w Toruniu, gdzie studiował. Tego dnia miał zajęcia, jednak nigdy nie dotarł na miejsce – nie wiemy, czy w ogóle planował się tam pojawić… 

Z relacji rodziny wiemy, że na krótko przed zaginięciem Marcin wpadł w „dziwne” towarzystwo. Nie był to nikt, z kim wcześniej chłopak miał kontakt. Właściwie nie wiadomo, kim dokładnie byli jego nowi znajomi. Dodatkowo Marcin był również świadkiem pobicia swojego kolegi, zeznawał w tej sprawie. Czy to zdarzenie mogło mieć związek ze sprawą? Tego nie udało się ustalić…

Już niedługo minie równo 15 lat odkąd Marcin Woźniak uznawany jest za osobę zaginioną. Wierzymy, że powrót do sprawy pozwoli na poznanie nowych faktów, które przybliżą nas do odkrycia prawdy.

Ktokolwiek widział zaginionego lub ma jakiekolwiek informacje o jego losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI:itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

Jest początek wakacji, kartka z kalendarza wskazuje 7 lipca 2012 roku – sobota. To ciepły i słoneczny dzień. Wszyscy mogą w pełni korzystać z odpoczynku. Monika popołudniowy czas spędza opiekując się dziećmi swoich sąsiadów. Po powrocie, około godziny 21:00, informuje mamę, że zamierza iść na spacer z koleżanką Julitą. Gdy opuszcza posesję, mama prosi, aby wróciła do domu przed 23:00. Kobieta była spokojna i ufała 15-latce, ponieważ ta zawsze wracała o wyznaczonych porach i nie sprawiała kłopotów wychowawczych. Członkowie rodziny określali ją jako osobę dobrą, niezwykle pomocną i bardzo towarzyską. Na co dzień Monika z chęcią pomagała w domowych obowiązkach oraz przy pracy w polu. Wielokrotnie kobieta z córką podczas wakacji podejmowały się wykonywania prac sezonowych, aby nastolatka mogła zdobyć dodatkowe pieniądze i przeznaczyć je na własny użytek.

Dochodzi 23:00. Monika odprowadza kawałek Julitę. Dziewczyny mieszkały w dwóch różnych częściach wsi. Dlatego miały w zwyczaju odprowadzanie się do pewnych dobrze im znanym punktów, tak, aby każda z nich miała do domu tyle samo drogi. Gdy Monika wraca w pojedynkę i mija kolejne budynki, wysyła do Julity szybkiego smsa. Pisze w nim, że w jednym z domów głośno gra muzyka. Gdy kilka minut później, mama Moniki próbuje skontaktować się z córką, nastolatka już nie odbiera telefonu. Od tamtej pory z dziewczyną nie ma żadnego kontaktu.

Sprawa zostaje zgłoszona na policję. Funkcjonariusze sprawdzają dom, o którym w ostatnim smsie wspominała Monika. Jednak to działanie nie wniosło żadnego nowego tropu. Policji szybko udało się dotrzeć do świadka, który widział gimnazjalistkę w sobotę wieczorem. Była to najprawdopodobniej ostatnia osoba, która widziała Monikę całą i zdrową. Podczas przesłuchania, świadek twierdził, że widział dziewczynę na przystanku autobusowym. Nastolatka była zajęta korzystaniem ze swojego telefonu komórkowego, najprawdopodobniej pisała smsa. Miało to miejsce około 23:05. To właśnie w okolicach tego przystanku, podczas późniejszych poszukiwań, pies tropiący zgubił trop. Z tego miejsca do domu Moniki jest niespełna 200 metrów…. Ostatnie logowanie telefonu nastolatki miało miejsce o godzinie 2:33.

„Żadna informacja, która do tej pory do nas wpłynęła nie przyczyniła się do tego, że mogliśmy dalej ruszyć. Niestety z zewnątrz od społeczeństwa nie wpłynęło nic konkretnego. A tak naprawdę powinno, ponieważ zdecydowanie stoimy na stanowisku, że są osoby, które doskonale wiedzą, co się z Moniką zdarzyło i co się z nią dzieje” – mówiła komisarz Alicja Śledziona, Rzecznik Prasowy Mazowieckiego KWP.

Mimo zakrojonych na szeroką skalę poszukiwań i publikacji wizerunku w lokalnych oraz ogólnopolskich mediach, los nastolatki pozostaje nieznany. W lipcu tego roku minie 10 lat od zaginięcia Moniki. Jeśli kobieta żyje, ma 25 lat. Wierzymy, że powrót do sprawy przybliży nas do poznania prawdy.

„ Śledczy analizowali logowania telefonów. Kilka osób przebadano wariografem. Przeszukano łąki, pola, sprawdzono szamba, stodoły, opuszczone budynki. Bez rezultatu” – twierdził w jednej z rozmów Rafał Jeżak z Komendy Wojewódzkiej Policji w Radomiu.

W cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wrócimy do sprawy zaginięcia niespełna 20 letniego pasjonata samochodów, członka klubu Audi Polska – Wojciecha Gorzkowskiego. Co stało się, że nagle, bez żadnej informacji znika młody mężczyzna? Czy była to świadoma decyzja Wojciecha? A może ktoś przyczynił się do jego zaginięcia? Od 14 lat bliscy zaginionego czekają na informacje, które mogłyby przybliżyć ich do odkrycia prawdy.

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Wojciech Gorzkowski

Data zaginięcia: 15.12.2007 r.

Miejsce zaginięcia: Wrocław (woj. dolnośląskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 20 lat

Wiek obecnie: 34 lata

Opis na czas zaginięcia: Zaginiony miał 182 cm wzrostu, blond włosy i szare oczy.

Szczegóły zaginięcia: Jest sobota – 15.12.2007 roku, tego dnia dochodzi do kłótni pomiędzy Wojciechem a jego ojcem. Młody mężczyzna w emocjach wychodzi z domu, rzucając na odchodne „jadę przed siebie”. Dochodziła godzina 18:00, kiedy Wojciech wyruszył z Długołęki prawdopodobnie w kierunku Wrocławia swoim ciemno-granatowym AUDI 200 (nr. rejestracyjny DB 36863).

Kolejną informacją, jaką udało się zdobyć, jest fakt, że mężczyzna ok. godziny 19:00 próbował odebrać z salonu w Centrum Handlowym Korona we Wrocławiu telefon, który zakupił tego dnia z matką. Tego dnia Wojtek wysyła jeszcze dwa smsy – pierwszy do kolegi, z którym miał się spotkać w klubie bilardowym a drugi do koleżanki z Wrocławia. Ok. 21 telefon zostaje wyłączony… Około godziny 23:00 na stacji paliw niedaleko Długołęki osoba kierująca samochodem marki Audi bez tablic rejestracyjnych dokonuje kradzieży paliwa na kwotę 150 zł. Udaje się ustalić, że jest to samochód Wojciecha, jednak obraz z monitoringu jest na tyle niewyraźny, że ciężko ustalić, czy to zaginiony jest widoczny na nagraniu.

Wojciech nie wraca do domu na noc, rodzice myślą, że nocuje on u swojej dziewczyny. Jednak szybko okazuje się, że są w błędzie. Dzwoni do nich bowiem ówczesna dziewczyna Wojtka, która jest zaniepokojona faktem, że ten nie odpowiada na jej telefony i smsy.

Sprawa zaginięcia zostaje zgłoszona na policję. Do poszukiwań włączają się jego koledzy z klubu Audi Polska. Informacja o zaginięciu Wojciecha pojawia się na wszystkich forach dla miłośników samochodów. Dzięki temu, że pojazd zaginionego na tylnej szybie ma przyklejoną charakterystyczna naklejkę, nawet bez tablic rejestracyjnych możliwa będzie jego identyfikacja. Plakaty z wizerunkiem mężczyzny są wszędzie.

1.02.2008 roku odnalazł się samochód Wojtka – był zaparkowany we Wrocławiu na ulicy Ścinawskiej koło muru jednostki wojskowej za kortami tenisowymi MOSiRu (ul. Poznańska) przed wiaduktem pośród samochodów należących do mieszkańców. Samochód był uszkodzony w prawy tylni rant zderzaka (stłuczona lampa, ukruszony zderzak, obdarta blacha), samochód był zamknięty. Na pierwszy rzut oka zamki wyglądały na nieruszone, w środku nie było bałaganu.  

Tutaj pojawiają się głosy, że samochód stał zaparkowany w tym miejscu już od początku stycznia 2008 roku. Wokół pojazdu na parkingu miała kręcić się grupa młodych osób, jednak wśród nich nikt nie rozpoznał Wojtka. Istniało prawdopodobieństwo, że różne przypadkowe osoby mogły kierować pojazdem, jednak nic więcej nie udało się ustalić

Spośród informacji jakie posiadamy, wiemy, że na krótko przed zaginięciem zachowanie Wojtka uległo zmianie. Rodzina Gorzkowskich przeprowadziła się z Wrocławia do Długołęki, mężczyzna nie był z tego zadowolony. To był dla niego trudny czas, kolejnym rozczarowaniem były studia, na których nie do końca sobie radził. Wcześniej w szkole średniej i na każdym etapie edukacji był najlepszy. Matka chłopaka podkreślała, że był apatyczny i nie interesował się życiem rodzinnym. Mówił, że jest zmęczony i nie ma siły. Odkładał zrobienie wszystkiego na później, co wcześniej zupełnie się mu nie zdarzało. Jego dziewczyna również zauważyła w jego zachowaniu zmianę. Czy Wojciech mógł chorować na depresję? Takie głosy również pojawiły się w sprawie, jednak jednocześnie bliscy podkreślają, że zaginiony nie mógłby chcieć odebrać sobie życia.

To jedna ze spraw, która zawiera wiele informacji a jednocześnie nadal nie pozwalają one na poznanie prawdy. Cały czas jednak wierzymy, że dzięki publikacji informacji o zaginięciu wraz ze zdjęciem, znajdą się osoby, które mogą posiadać informacje w sprawie.

Ktokolwiek widział zaginionego lub ma jakiekolwiek informacje o jego losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI:itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

W naszym cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” zajmiemy się sprawą zaginięcia 19-letniej mieszkanki Kamiennej Góry. Jest to jedna ze spraw, w których okoliczności zaginięcia jest niewiele. Właściwie człowiek znika z dnia na dzień i mimo upływu czasu nadal nie udaje się ustalić, co skłoniło go do podjęcia takiej decyzji… A może to nie była decyzja Anny? To zaginięcia stawia wiele pytań, ale najważniejsze jest jedno, czy uda się poznać prawdę?

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Anna Krakowiecka

Data zaginięcia: 11.11.2005 r.

Miejsce zaginięcia: Kamienna Góra (woj. dolnośląskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 19 lat

Wiek obecnie: 36 lat

Opis na czas zaginięcia: Zaginiona miała 158 cm wzrostu, ciemne, długie włosy i piwne oczy

Znaki szczególne : tatuaż na lewej łopatce „delfinek”

Szczegóły zaginięcia: Jest poniedziałek – 11 listopada 2005 roku, tego dnia nastolatka widziana jest po raz ostatni. Prawdopodobnie opuściła dom z powodu nieporozumień rodzinnych. Jednak nie zabrała ze sobą żadnych rzeczy osobistych. Kilka miesięcy przed zaginięciem Anny, został zamordowany jej kuzyn. Rodzina podejrzewała, że nastolatka mogła posiadać informacje na ten temat, dlatego ktoś mógł chcieć się jej pozbyć. Jednak to tylko przypuszczenia, które nigdy nie zostały potwierdzone.

W sprawie pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi. Niestety policyjne śledztwo nie przyniosło żadnych rezultatów. W tym roku minie już 17 lat od zaginięcia Anny Krakowieckiej…

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję. 

Tym razem w cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” przenosimy się do Ujazdowa, wsi położonej niedaleko Zamościa. To właśnie tutaj urodził się i wychował Mateusz Żukowski, który zaginął w Dzień Matki w 2007 roku. Chociaż minęło już 15 lat, nadal nie udało się ustalić, co stało się tego feralnego dnia i gdzie jest Mateusz…

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Mateusz Żukowski

Data zaginięcia: 26.05.2007 r.

Miejsce zaginięcia: Ujazdów (woj. lubelskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 10 lat

Wiek obecnie: 25 lat

Znaki szczególne: piegi na twarzy

Szczegóły zaginięcia: 26 maja – piękna, upalna sobota, która na zawsze zapadła w pamięci najbliższych Mateusza. Był Dzień Matki, chłopiec rankiem złożył życzenia mamie i wręczył jej laurkę. Następnie wraz z ojcem wybrał się na ryby, chłopiec uwielbiał taką formę spędzania czasu. Co ciekawe, jednocześnie nie lubił wody, rodzice wspominali, że panicznie się jej bał. W trakcie połowu ojca rozbolała głowa i postanowił, że wrócą do domu. Pan Andrzej położył się spać a Mateusz w tym czasie poszedł z rówieśnikami nad rzekę. Po czasie koledzy wrócili do domu, ale bez 10 latka. Tłumaczyli, że chciał jeszcze zostać. Kiedy rodzice zorientowali się, że chłopiec zniknął, natychmiast rozpoczęli poszukiwania. Potem włączyła się w nie policja, strażacy i okoliczni mieszkańcy. Jedynym śladem, który został po zaginionym, było ubranie, które leżało na brzegu rzeki. To znalezisko zrodziło przypuszczenie, że 10-latek poszedł się kąpać i utonął. Rzeka Wieprz została przeczesana przez nurków ze specjalistycznym sprzętem, niestety nie udało się im natrafić na choćby najmniejszy ślad. Tajemnicze zaginięcie było szeroko komentowane, nagłaśniane zarówno w prasie, jak i w telewizji. Jednak żadne z działań nie przyniosły wyczekiwanych rezultatów, w związku z czym Mateusz Żukowski nadal uznawany jest za osobę zaginioną.

Wiemy, że nad sprawą pracuje Archiwum X z Lublina. Wierzymy, że to dochodzenie pozwoli rozwikłać tę trudną sprawę i doprowadzi nas do poznania prawdy.

Ktokolwiek widział zaginionego lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 116 000.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję.

W naszym cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wracamy do tajemniczego zaginięcia mieszkanki Tych. W sprawie pojawiło się wiele pytań, na które zarówno śledczy, jak i rodzina zaginionej od lat próbują znaleźć odpowiedź. Jak to możliwe, że dorosła kobieta znika „w biały dzień” w drodze do pracy, nie zostawiając po sobie żadnych śladów? Czy kobieta zdecydowała się zostawić dotychczasowe życie? A może ktoś ją skrzywdził? Mamy nadzieję, że powrót do sprawy przybliży nas do poznania prawdy.

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Bożena Świderska

Data zaginięcia: 01.09.2009 r.

Miejsce zaginięcia: Tychy (woj. śląskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 52 lata

Wiek obecnie: 65 lat

Opis na czas zaginięcia: Zaginiona ma 153 cm wzrostu, krótkie, blond włosy i szare oczy

Znaki szczególne : blizna nad lewym okiem, blizna pooperacyjna na brzuchu

Szczegóły zaginięcia: W sierpniu cała rodzina Świderskich była wraz z rodzicami pani Bożeny na wczasach w Ustce. Tam odpoczęli i wrócili pełni energii do domu. Jeszcze 31 sierpnia byli u rodziców kobiety na obiedzie. Około 20:00 tego samego dnia matka kobiety zadzwoniła do niej zapytać, co robi? Usłyszała wtedy od kobiety, że wraz z mężem oglądają film. Wszystko wyglądało tak, jak zwykle. Nic nie wskazywało, że kolejny dzień zmieni życie całej rodziny…

Jest 1 września 2009 roku – wtorek, pierwszy dzień pracy po urlopie. Kobieta wstała rano, jak zwykle i wyszła z domu. Do pracy zazwyczaj jeździła autobusem linii 4, o godzinie 6:17 lub 6:33. Po dotarciu na miejsce, miała w zwyczaju zadzwonić do męża, jednak tym razem tego nie zrobiła… Mąż obudził się około godziny 9:00, zdziwił się, że żona nie próbowała się z nim skontaktować, dlatego zadzwonił do niej. W słuchawce usłyszał jednak informacje, że abonent jest czasowo niedostępny… Postanowił zadzwonić do miejsca pracy żony, tam otrzymał informacje, że kobieta nie dotarła jeszcze na miejsce. Mężczyzna postanowił działać, od razu zadzwonił do szpitala sprawdzić, czy nie było żadnego zgłoszenia. Następnie powiadomił matkę kobiety i przejechał samochodem trasę, którą każdego dnia pokonywała kobieta w drodze do pracy, jednak nic nie zwróciło jego uwagi.

Rodzina powiadomiła policję i zaangażowała w poszukiwania firmę ochroniarską. Rozwieszano plakaty, przepytywano świadków… W sprawie jednak pojawiło się wiele nieścisłości i sprzecznych informacji. Jedna z kobiet twierdziła bowiem, że zaginiona jechała 1 września autobusem linii 4 do pracy i jej zdaniem wysiadła na przystanku mieszczącym się na wiadukcie. Kierowca autobusu twierdził natomiast, że tego dnia na tym przystanku nawet się nie zatrzymywał… Inni świadkowie mówili, że tego dnia zaginionej na przystanku, na którym zwykle czekała na autobus, w ogóle nie było…

Co stało się zatem z kobietą? Jej matka cały czas głęboko wierzy w to, że uda jej się poznać prawdę o sprawie, która rozdziera jej serce od 13 lat..

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem 22 654 70 70.

Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję.

Tomasz Desecki urodził się 5.10.1983 roku w Lubrańcu. Mieszkał wraz z rodzicami i czworgiem braci w niewielkiej miejscowości Rabinowo, niedaleko Włocławka. Od dziecka był uzdolniony plastycznie, w związku z czym jego rodzice wysłali go do prywatnej Szkoły Sztuk Pięknych we Włocławku. Jego prace cieszyły się dużym zainteresowaniem i do dziś można zobaczyć je np. w kościołach. Dodatkowo w 2001 roku Tomasz  otrzymał stypendium Ministra Kultury I Dziedzictwa Narodowego.

15.01.2002 roku – wtorek. Tomasz Desecki wychodzi z domu wcześniej niż zwykle, najprawdopodobniej przed godziną 5:00, pozostawiając za sobą otwarte drzwi frontowe. W tym czasie reszta domowników śpi. Po przebudzeniu czują zimno napływające z zewnątrz. W trakcie porannych czynności rodzina dostrzega, że Tomka nie ma w domu. W jego pokoju natomiast pali się świeca, a w kątach widać rozsypaną sól.  W pomieszczeniu leży szkolny plecak licealisty wraz z książkami, a w jego szafie są wszystkie ciepłe ubrania. Chłopak wyszedł z domu nie zakładając zimowej kurtki. Zniknęły natomiast letnie ubrania, które zupełnie nie nadawały się do założenia o tej porze roku. W łazience zdezorientowana rodzina zauważa resztki farby do włosów w kolorze jasny blond. Mama chłopców nie korzystała z tej farby, więc najprawdopodobniej to Tomasz użył jej w nieznanym nikomu celu. Wkrótce rodzice dowiadują się, że ich syn nie dotarł do szkoły. Żaden z jego najbliższych kolegów nie miał pojęcia, gdzie jest licealista i dlaczego tak wcześnie wyszedł z domu. Rodzice Tomka bardzo szybko powiadamiają policję. Funkcjonariusze docierają do dwóch świadków, którzy widzieli 18 latka w dzień zaginięcia. Jednym z nich był sąsiad, który zauważył Tomka około 5:00 nad ranem. Z jego relacji wynika, że nastolatek wsiadł do tego samego autobusu, którym mężczyzna podróżował do pracy. Niestety, sąsiad nie był w stanie wskazać, gdzie wysiadł młody chłopak. Ostatnią osobą, która widziała Tomasza była jego koleżanka. Dziewczyna zauważyła go na dworcu we Włocławku, gdy czytał rozkłady pociągów. Według niej chłopak wyglądał inaczej niż zwykle, a jego zachowanie wzbudzało niepokój. Dlatego zdezorientowana nastolatka nie rozpoczęła z nim żadnej rozmowy. Ona także nie miała pojęcia dokąd później mógł udać się Tomasz. Później śledczy na  przystanku PKS znajdą zdjęcie z legitymacji szkolnej chłopaka.

Czy Tomasz zaplanował swoją ucieczkę?

Chłopak był cichy i skryty. Nigdy nie sprawiał rodzicom problemów wychowawczych. Zawsze bardzo dobrze się uczył i miał dobre stosunki z rówieśnikami. Był uzdolniony plastycznie. Uczęszczał do Prywatnej Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych we Włocławku. Jakiś czas przed zaginięciem w rozmowie z mamą powiedział, że chciałby zostać zakonnikiem, aby móc jeździć na misje i pomagać biednym. Co ciekawe: w dniu, w którym zaginął przypada wspomnienie Świętego Pawła Pustelnika. Czy więc 18-latek dobrowolnie chciał odciąć się od dotychczasowego życia i celowo wybrał ten dzień, aby zniknąć i żyć na swoich zasadach? Najbliżsi uważają, że Tomek faktycznie mógł wstąpić do zakonu bądź zacząć nowe życie samotnie, jako pustelnik. Rodzina próbowała kontaktować się z wieloma zakonami, jednak tylko do niektórych udało im się dotrzeć. W rozmowie jeden z zakonników wyznał, że nie jest możliwe, aby do zakonu trafiła osoba bez okazania dokumentów tożsamości. 

Pojawiły się też spekulacje, że Tomek został wciągnięty do niebezpiecznej sekty. Jednak mimo ogromnych starań policji i najbliższych żadnej z wersji, od 20 lat, nie udało się potwierdzić. Jeden z braci Tomasza – Adam  wziął udział w drugiej odsłonie świątecznej kampanii „Nieobecni są wśród nas” zorganizowanej przez Fundację ITAKA oraz Player. List skierowany do Tomasza, który napisał pan Adam odczytał aktor, Piotr Głowacki. Link do materiału: https://www.youtube.com/watch?v=ZN0kzPZgryc

Jeśli mężczyzna żyje, dziś ma 38 lat. Na grafice można zobaczyć zdjęcie przedstawiające Tomasz w dniu zaginięcia, natomiast na kolejnym przedstawiona została progresja wiekowa, czyli prawdopodobny wizerunek mężczyzny obecnie.

W naszym cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI” wracamy do sprawy zaginięcia z 2009 roku. To właśnie wtedy dochodzi do zaginięcia 15 letniej Aleksandry, mieszkanki Bolesławca. Jaki los spotkał nastolatkę? Czy możliwe, że była to zaplanowana ucieczka z domu i chęć rozpoczęcia nowego życia z dala od bliskich? Co wydarzyło się w piątek 17 lipca? Zrozpaczona rodzina zaginionej liczy, że uda się dojść do prawdy i rozwiązać sprawę, która łamie ich serca od 12 lat…

Imię i nazwisko osoby zaginionej: Aleksandra Szymańska

Data zaginięcia: 17.07.2009 roku

Miejsce zaginięcia: Bolesławiec (woj. dolnośląskie)

Wiek w dniu zaginięcia: 15 lat

Wiek obecnie: 28 lat

Rysopis w dniu zaginięcia: Nastolatka ma 168 cm wzrostu, szczupłą sylwetkę, długie farbowane na czarno włosy oraz niebieskie oczy.

Znaki szczególne: kolczyk w nosie i języku, a także tatuaż z inicjałami AB znajdujący się na lewym nadgarstku

Szczegóły zaginięcia: Jest piątek, 17 lipca 2009 roku to kolejny dzień jakich jest wiele w ciągu wakacyjnego odpoczynku. Tego dnia Ola planowała wybrać się na dyskotekę. Niestety nigdy nie udaje się ustalić, czy 15-latka rzeczywiście brała w niej udział. Z zeznań koleżanek i kolegów wynika, że na krótko przed zniknięciem, Aleksandra oznajmiła, że zamierza wyjechać do Holandii w celach zarobkowych. Najbliżsi nastolatki nie wierzą jednak w tę wersję wydarzeń, dziewczyna nie znała języka i ich zdaniem nie byłaby w stanie się tam odnaleźć. Pojawiła się również informacja, że dziewczyna może przebywać w Krakowie. Rzekomo Aleksandrę Szymańską dzień po zaginięciu, 18 lipca 2009 roku miał zauważyć pewien świadek na jednej z ulic w Bolesławcu, który twierdzi, że 15-latka dobrowolnie wsiadła do samochodu marki BMW w kolorze srebrnym, który poruszał się na obcych numerach rejestracyjnych.  Niestety dotychczas żadnej z wersji nie udało się w pełni potwierdzić ani wykluczyć. Pewne jest natomiast, że do dnia dzisiejszego Ola nie nawiązała z nikim kontaktu i nadal uznawana jest za osobę zaginioną. 

Ktokolwiek widział zaginioną lub ma jakiekolwiek informacje o jej losie, proszony jest o kontakt z Fundacją ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych pod numerem: 116 000 Można również napisać w tej sprawie do ITAKI: itaka@zaginieni.pl. Naszym informatorom gwarantujemy dyskrecję.

Link do profilu osoby zaginionej: http://www.zaginieni.pl/jak-pomagamy/poszukiwanie-zaginionych/zagineli/profil-osoby/?o=8313

5 kwietnia 2002 roku – Karlino, niewielkie miasteczko znajdujące się w województwie zachodniopomorskim. 10-letnia Ewa Wołyńska, uczennica czwartej klasy szkoły podstawowej, wraca w piątek do domu około godziny 14:00. Jest w dobrym humorze, a w jej zachowaniu nie widać nic niepokojącego. Chwilę później wychodzi na podwórko, aby pobawić się z rówieśnikami. Po upływie około dwóch godzin dziewczynka melduje się w domu. Bardzo chce po raz drugi wyjść, aby dalej bawić się z koleżankami. Mama 10-latki, pani Grażyna, początkowo nie wyraża na to zgody, lecz po chwili pozwala córce opuścić dom. W tym czasie sama zajmuje się młodszą córką. Spogląda jednak na córkę przez okno, żeby sprawdzić, co robi Ewa. Dostrzega ją w towarzystwie nieznanej dziewczynki. Zwraca uwagę na to, że dziewczynki są do siebie bardzo podobne. Nieznajoma miała czarne krótkie włosy i wyróżniającą się kurtkę z czerwonymi elementami. I choć wygląda na niższa od Ewy, to wydaje się, że dziewczynki są w tym samym wieku. Ostatni raz, kiedy pani Grażyna widzi córkę, ta udaje się wraz z nieznajomą w stronę pobliskiego lasu.

Gdy Ewa godzinę później nie pojawia się w domu na dobranocce, zdezorientowani i zaniepokojeni rodzice zawiadamiają policję. Dodatkowo, z pomocą sąsiadów, przeczesują pobliski teren. Służby prowadzą akcje poszukiwawcze na szeroką skalę. Udział w nich brały m.in. policyjne psy tropiące, grupy płetwonurków, a także plutony wojska. Sprawdzano bardzo dokładnie każdą część pobliskiej rzeki. Niestety, nie przyniosło to rezultatów, a dziewczynka „rozpłynęła się” w powietrzu. Tata zaginionej Ewy na własną rękę przez wiele miesięcy poszukiwał córki w kraju i zagranicą. Rodzice zasięgali opinii detektywów i jasnowidzów. Bez skutku. Wizerunek 10-latki pojawiał się w programach telewizyjnych, na stronach internetowych i w gazetach. 

Bardzo szybko wykluczono hipotezę utonięcia dziewczynki, ponieważ dokładnie sprawdzano teren wokół rzeki oraz samą rzekę. Spekulowano, że związek ze zniknięciem Ewy może mieć Adrian. M., który stał za porwaniem Mai z Wołczkowa w 2015 roku. Nie znaleziono jednak dowodów, które mogłyby potwierdzić tę tezę.

W trakcie śledztwa wyszło na jaw, że tego dnia i kilka dni wcześniej po okolicy jeździł podejrzany samochód na obcych numerach rejestracyjnych. Wielu z sąsiadów uważało, że Ewa mogła zostać uprowadzona i wywieziona poza granice kraju bądź paść ofiarą siatki pedofilskiej. Jednak i tych przypuszczeń nie udało się potwierdzić.

Grażyna i Józef Wołyńscy nadal czekają na rozwiązanie sprawy, wierząc, że pojawią się nowe informacje, które przybliżą ich do poznania prawdy. W związku z powyższym Ewa Wołyńska nadal uznawana jest za osobę zaginioną.

Zamieszczone zdjęcia przedstawiają wizerunek kobiety – jedno z czasu zaginięcia, drugie wykonane przy użyciu progresji wiekowej przedstawiające zaginioną w wieku około 20 lat. 

24 kwietnia 2009 roku – piątek. Wanda Szeptun wraz ze swoim mężem Jackiem oraz dwoma zaprzyjaźnionymi małżeństwami wybiera się nad Jezioro Nyskie. To miejsce położone między Głębinowem a Wójcicami. Towarzystwo zaplanowało tam imprezę biwakową, aby świętować imieniny jednej z kobiet. Radosnej i wesołej atmosferze towarzyszą ognisko i alkohol. Podczas świętowania nie wydarza się nic niepokojącego ani podejrzanego. Około 23:30 Wanda bierze ze sobą telefon komórkowy i informuje swoich towarzyszy, że musi udać się za potrzebą i niebawem wróci. Upływa kilkanaście minut i uczestnicy imprezy z niepokojem orientują się, że 40-latka nie wróciła. Bardzo szybko decydują się rozejrzeć po okolicy. Sądzą, że kobieta nieszczęśliwie zabłądziła. Niestety nigdzie jej nie ma. Wanda Szeptun przepadła jak kamień w wodę. Zdenerwowane i bezsilne towarzystwo po dwóch godzinach zawiadamia służby ratunkowe. Jednak ich przedstawiciele zjawiają się na miejscu dopiero około trzeciej nad ranem, 25 kwietnia. Jednym z powodów opóźnienia są kłopoty z odnalezieniem lokalizacji. Teren wybrany przez znajomych pani Wandy jest bowiem rzadko odwiedzany, a jeżeli ktoś nigdy wcześniej nie był w tamtych okolicach, to ciężko mu odnaleźć dokładne miejsce biwaku. 

Gdy policjanci docierają na miejsce, od razu przystępują do akcji poszukiwawczej. Bierze w niej udział kilku funkcjonariuszy i przewodnik z psem tropiącym. Przepytani zostają wszyscy uczestnicy biwaku, z wyjątkiem dwójki małych dzieci jednego z małżeństw, które spały wtedy w namiocie. Policja zadała również kilka pytań dwóm wędkarzom spędzającym czas w pobliżu. Jednak według nich nie doszło do żadnych głośnych awantur. Nie słyszeli też nic, co świadczyłoby o tym, że ktoś pilnie potrzebuje pomocy. Działania nie przynoszą skutku i kończą się przed 6 rano. Zostają wznowione po kilku godzinach. Tym razem policjanci wraz ze strażakami, pracownikami firmy ochroniarskiej i płetwonurkami dokładniej przeszukują okolice jeziora i je same. 

Rozmawiają z mieszkańcami, sprawdzają pobliskie pensjonaty i ośrodki wypoczynkowe. Niestety nie uzyskują informacji, które mogłyby naprowadzić na nowy trop w sprawie. Akcja poszukiwawcza trwała do 30 kwietnia. Jednak nie natrafiono na ślad zaginionej kobiety ani nie odnaleziono jej ciała. Jednak podczas pokazywania zdjęcia zaginionej, dwie osoby rozpoznały ją twierdząc, że w dzień tajemniczego zniknięcia widziały uderzająco podobną kobietę w okolicy miejscowości Wójcice, w pobliżu ujścia Nysy Kłodzkiej do Jeziora Nyskiego. Tajemniczej kobiety nie udało się jednak zidentyfikować. 

Policja najbardziej skłania się ku wersji, że 40-letnia Wanda Szeptun dobrowolnie oddaliła się z miejsca obozowego i nie chce kontaktować się z nikim z rodziny. Z teorią nie zgadzają się dzieci kobiety, które uważają, że mama nie byłaby w stanie ich opuścić i nie dać znaku życia. Wspominały jednocześnie, że kilka dni przed feralnym wyjazdem Wanda wyglądała na przygnębioną i zmartwioną. Według nich zachowywała się trochę inaczej niż zazwyczaj. 

W  grudniu 2016 roku sprawa została przedstawiona w jednym z odcinków programu „Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie…” W telewizji wystąpiły córki Wandy Szeptun – Klaudia i Patrycja. Gdy doszło do zaginięcia Wandy Szeptun kobiety miały 17 i 12 lat. Do dziś nie poddają się i zaangażowaniem prowadzą wiele działań, walcząc o poznanie prawdy na temat losu ukochanej mamy. Obecnie nie otrzymują nowych wskazówek i informacji. Mąż Wandy oraz znajomi, z którymi bawiła się feralnego dnia nie chcą wypowiadać się o tej tragedii. Dziś wszyscy mieszkają poza granicami kraju.

Wizerunek Wandy Szeptun wielokrotnie pojawiał się na stronach internetowych, plakatach i w programach telewizyjnych. Mimo upływu lat bliscy kobiety wierzą, że historia ta może mieć szczęśliwy finał. 

04.06.1999 roku – piątek. Karolina Siwek wychodzi rano do szkoły. Wtedy pani Zofia, mama dziewczynki, widzi córkę po raz ostatni. Droga z  domu do placówki trwa zaledwie kilka minut. Pierwsza lekcja tego dnia rozpoczyna się o 7:50. Niestety, 14-latka nie pojawia się na zajęciach, ponieważ postanawia pójść na wagary. Po kilku godzinach wraca do domu, zostawia w pokoju plecak i ponownie wychodzi. Ma na sobie granatowe sztruksy, fioletową podkoszulkę oraz białe buty marki adidas. Ostatnim domownikiem mającym kontakt z Karoliną jest jej tata, który akurat o tej porze przebywał w domu. Z jego późniejszych zeznań wynika, że dziewczynka opuściła mieszkanie około godziny 14:00. W ciągu dnia, świadkowie widzieli ją dwukrotnie w pobliżu sklepu „U Nowaka” przy ulicy Czarnieckiego 10. Za pierwszym razem około godziny 11:00, a następnie o 14:00. Była w towarzystwie Piotrka –  kilka lat starszego kolegi. Z policyjnych ustaleń wynika, że młodzi  w trakcie spotkania mogli odurzać się klejem (jest to o wiele tańsza alternatywa dla substancji odurzających). Między 16:00 a 17:00 chłopak pożegnał się z Karoliną i oddalił w nieznanym kierunku. Nie ustalono, co dokładnie robił później i czy z kimś jeszcze spotkał się tego dnia. Sam Piotrek w trakcie przesłuchań i rozmów zmieniał wiele razy wersje zdarzeń. Po zaginięciu córki, pani Zofia wyznała, że bardzo nie podobała jej się znajomość Karoliny z chłopakiem. Docierały do niej informacje, że Piotr zachowywał się podejrzanie i agresywnie. Gdy jednak starała się dowiedzieć czegoś więcej od koleżanek Karoliny, te niechętnie rozmawiały na ten temat. 

Kiedy 4 czerwca 199 roku Zofia Siwek wraca do domu po godzinie 15:00, jej córki nie ma. Początkowo nie martwi się, ponieważ zakłada, że skoro jest początek weekendu, to Karolina najprawdopodobniej spędza czas z jedną ze swoich koleżanek ze szkoły. 14-latka nie wraca do wieczora. Wtedy zaniepokojeni rodzice kontaktują się ze znajomymi córki i wypytują, czy dziewczyna jest z nimi lub czy wiedzą, gdzie może obecnie przebywać. Niestety nikt nie posiada takich informacji. Na jaw wychodzi jednak, że Karolina nie była dziś w szkole, co dodatkowo dezorientuje rodziców. Postanawiają najpierw na własną rękę porozglądać się po okolicy i poszukać nastolatki. 

Te działania nie przynoszą jednak skutku, więc państwo Siwek w niedzielę, 6 czerwca, zgłaszają zaginięcie córki na najbliższym komisariacie. Jednak funkcjonariusze przyjmują zgłoszenie dopiero dzień później. Wcześniej starają się uspokoić rodziców nastolatki mówiąc, że może udała się na jakąś imprezę albo celowo nie chce kontaktować się z nikim bliskim. Sugerują, aby zaczekać jeszcze trochę, bo Karolina zapewne wróci do domu, jak większość nastolatków w takich sytuacjach. 

Niestety, tak się nie dzieje, więc w poniedziałek rozpoczynają się poszukiwania zaginionej. Według matki dziewczynki działania policji były na początku opieszałe i niechętne. W ciągu kilkunastu dni sprawdzone zostają pobliskie lasy, zarośla, opuszczone budynki oraz miejsca, w których lubiła przebywać dziewczyna. Jednak po Karolinie Siwek nie ma śladu. Okazuje się również, że nie można pozyskać bilingów z telefonu stacjonarnego państwa Siwek. Jest to tłumaczone zbyt słabą i starą centralą, która obsługiwała ich numer telefonu. 

Dzień po zaginięciu Karoliny, 5 czerwca, ma miejsce nietypowe zdarzenie. Najbliższa koleżanki nastolatki – Ania ucieka w nocy z domu dziecka, w którym mieszka. Dziewczyna jednak po pewnym czasie wraca, tłumacząc, że chciała jedynie odwiedzić kogoś ze swoich bliskich. Policja nie łączy tego wydarzenia ze sprawą Karoliny Siwek.

Zaskakującym odkryciem jest zapisany w notatniku Karoliny adres niemiecki, na który trafiła jej mama. Policji udaje się ustalić, że taki adres istnieje. Mieszka tam pewien chłopak, który pochodził z okolic Płocka (woj. mazowieckie), lecz często przebywał wraz ze swoim tatą w Niemczech. Po badaniu grafologicznym okazuje się, że adres nie został zapisany przez Karolinę ani przez nikogo z jej bliskich. Do dziś nie ustalono skąd wziął się adres w notatniku i kto go zapisał. Grzegorz, czyli tajemniczy chłopak, zaprzecza jakoby kiedykolwiek widział zaginioną lub ją znał.

Kilka dni po zaginięciu do państwa Siwek dzwoni kobieta, która mówi, że w sąsiednim województwie miała kontakt z dziewczyną bardzo podobną do Karoliny. Ta rzekomo chciała wyrobić sobie nowy paszport. Tajemnicza rozmówczyni kontaktowała się z rodzicami nastolatki jeszcze kilkukrotnie. Jednak gdy pani Zofia chciała nakłonić kobietę na spotkanie i przekazanie informacji policji, kontakt się urwał.

Mimo podjętych na szeroką skalę poszukiwań i częstego nagłaśniania sprawy w mediach, od ponad 22 lat nie wiadomo nic na temat losów Karoliny Siwek. Dziś kobieta miałaby 36 lat. W 2006 roku wykonano progresję wiekową, która przedstawia zaginioną w wieku
około 21 lat.

28 września 2012 roku – piątek. Wycieczka wyrusza autokarem z parkingu położonego przy kościele. Łącznie liczy 55 uczestników. Po kilku godzinach jazdy, pielgrzymi docierają do Augustowa i zatrzymują się na noc w jednym z hoteli. Z tego miejsca do Wilna pozostało im do przejechania około 3 godziny drogi. Najważniejsze obiekty do zwiedzania zaplanowano na sobotę. Z tego powodu w piątek uczestnicy głównie wypoczywali. W późniejszych rozmowach współlokatorka, z którą pani Kazimiera dzieliła pokój tej nocy, zezna, że była zaniepokojona dziwnym zachowaniem 79-latki. Pani Kazimiera twierdziła, że bardzo chce już wracać do swojego domu rodzinnego.

29 września 2012 roku – sobota. Parafianie wraz z księdzem Piotrem docierają na Litwę. Na miejscu dołącza do nich wynajęta przewodniczka. Pierwszym punktem zwiedzania jest niewielkie, wielokulturowe miasteczko o nazwie Troki, oddalone około 23 kilometrów od Wilna. Uczestnicy odwiedzają tam m.in. zabytkowy zamek znajdujący się na jeziorze Galwe. Kolejnym, a zarazem głównym punktem bełchatowskiej pielgrzymki, jest kaplica Matki Boskiej Ostrobramskiej na Starym Mieście w Wilnie. W godzinach południowych wszyscy docierają w docelowe miejsce i biorą udział w odbywającej się tam mszy. Pani Kazimiera zajmuje miejsce z tyłu. Początkowo aktywnie uczestniczy w nabożeństwie, jednak po kilkunastu minutach niespodziewanie wychodzi z kaplicy. Około godziny 14 wszyscy uczestnicy spotykają się na zbiórkę, w ustalonym wcześniej miejscu. Okazuje się, że brakuje Kazimiery Zaremby. Pielgrzymi, którzy stali obok niej w kaplicy twierdzą, że 79-latka opuściła kaplicę, aby znaleźć najbliższą toaletę. Niektórzy mówią także, że chciała kupić znaczki. Próba skontaktowania się z kobietą kończy się niepowodzeniem, ponieważ jej telefon został w Polsce. Sytuacja robi się bardzo trudna i skomplikowana – o takiej porze w centrum turystycznego Wilna jest ogromna liczba ludzi i nawet mimo największych chęci, prawie niemożliwym jest zauważenie pośród nich zagubionej staruszki. Nikt z obecnych nie posiada również żadnego zdjęcia z wizerunkiem pani Kazimiery, więc na nic staje się wypytywanie przechodniów o to, czy widzieli 79-latkę. Wycieczka decyduje się więc poczekać jakiś czas w nadziei, że pani Kazimiera sama wkrótce wróci i do nich dołączy. Gdy po krótkim czasie tak się nie dzieje, organizator pielgrzymki wraz z przewodniczką postanawiają wyruszyć z pozostałymi uczestnikami na dalsze zwiedzanie. Nie podejmują żadnych dalszych działań, aby odnaleźć panią Kazimierę.

30 września 2012 roku – niedziela. O tajemniczym zniknięciu dowiaduje się rodzina 79-latki. O zdarzeniu natychmiast zostaje powiadomiona Ambasada Polska na Litwie, która bardzo szybko postanawia rozpocząć poszukiwania zaginionej. W trakcie przeglądania nagrań z monitoringów okazuje się, że pani Kazimiera była około 3 nad ranem w niedzielę na jednej ze stacji benzynowych, oddalonej około 6 kilometrów od kaplicy. Miała na sobie założony płaszcz i okulary, a w ręku małą torebkę. Przy kasie próbowała kupić rumianek, pracownicy z trudem potrafili się z nią porozumieć, jednak przekazali seniorce, że niestety nie jest dostępny. Według nich, w zachowaniu staruszki nie było nic nadzwyczajnego, nie wyglądała na przestraszoną ani zmartwioną. Inna kamera zarejestrowała kobietę po godzinie 9 rano, kiedy znajdowała się przy jednym z bloków mieszkalnych. Na nagraniu widać jak starsza pani podchodzi do dozorcy budynku i próbuje nawiązać z nim kontakt. Nie udaje jej się to z powodu nieznajomości języka. Co dziwne – nie ma przy sobie żadnych rzeczy, w tym płaszcza i okularów. W późniejszym czasie mężczyzna przyzna, że najprawdopodobniej kobieta chciała przekazać, że jest jej zimno. Ostatnie nagranie, na którym widać 79-latkę, pochodzi z parkingu w pobliżu tamtego bloku. Starsza kobieta wygląda na bardzo zdezorientowaną i próbuje dostać się do jednego z zaparkowanych tam samochodów. Gdy jej się to nie udaje, po pewnym czasie oddala się i ślad po niej się urywa…

Do dziś nikt z bliskich pani Kazimiery Zaremby nie wie, co dzieje się z kobietą. W ciągu tych dziewięciu lat poszukiwań na bardzo szeroką skalę, oprócz funkcjonariuszy z obu krajów dołączało mnóstwo zaangażowanych osób – z Polski oraz Litwy. Sprawa bardzo często była i właściwie nadal jest nagłaśniana w różnych mediach. Rodzina nadal wierzy, że 88-letnia już obecnie kobieta żyje i wszystko z nią w porządku. Jednym z argumentów, który może to potwierdzić jest fakt, że na Litwie nie odnotowano, aby któraś ze zmarłych, niezidentyfikowanych osób mogła być zaginioną Kazimierą Zarembą z Bełchatowa.